Hoe we omgaan met het virus en de gevolgen ervan (deel 1)

Een kind met een masker op kijkt verdrietig

Ondertussen moeten we bijna overal een gezichtsmasker dragen en wordt “sociale afstand nemen” lastig en is inmiddels het “nieuwe normaal”. Overal houden mensen afstand en ik zie vaak angst op de gezichten van mensen als er iets “te dichtbij” komt.

Deze kunstmatige afstand wordt nu nog verder versterkt met dit masker. Ik loop door de stad en herken de gezichten niet meer. Ik kan niet meer zien hoe het met iemand gaat, ik krijg geen visuele reactie meer. Is het je niet al opgevallen dat het ons iets doet!? Daardoor heb ik geen idee meer hoe deze persoon denkt of voelt. Ik krijg geen sociale feedback meer, ik begin onzeker te worden van binnen.

Als we geen feedback krijgen, geen reactie op onze ogen, op onze gezichtsuitdrukkingen, op wat we zeggen, d.w.z. gewoon op onszelf als mens, worden we onzeker van onszelf en angstig.

Wij mensen zijn afhankelijk van resonantie!

We hebben de blik van een ander nodig, de gezichtsuitdrukking.

Er bestaat een boeiend psychologisch experiment waarbij sollicitatiegesprekken met mensen worden afgenomen en geen van de interviewers feedback geeft via gezichtsuitdrukking. De sollicitanten worden gewoon met een stenen gezicht aangekeken. Het stressniveau van de aanvragers wordt ongekend hoog. De meesten van hen kunnen zichzelf nauwelijks reguleren en falen vaak jammerlijk bij hun sollicitatiegesprek.

Sociale interactie is geen overbodige luxe – het is een essentiële noodzaak!

Al maanden zijn veel mensen erg alleen en zonder nauwe sociale feedback. En ze zijn niet alleen, ze zijn eenzaam. Velen hebben geen lichamelijk contact meer, voelen geen omhelzing of gesprek meer in hun dagelijks leven.

De coronamaatregelen staan in de meeste gevallen contact tussen gezinsleden toe. Het is fijn als je “directe” familieleden hebt en als je dicht bij hen kunt en wilt zijn. Maar hoe zit het met degenen onder ons die ook een gezin hebben dat niet uit bloedverwanten bestaat? Hoe zit het met alle zogenaamde “alternatieve” samenlevingsvormen, zoals communes of studentenhuizen?

Eenzaamheid maakt ons ziek. Contactloosheid kan ons in een depressie brengen. Alleen zijn maakt ons op de lange termijn ongelukkig.

We hebben contact nodig – onze vrienden nodig – om te kunnen lachen, koken en sámen te zijn. We hebben aanraking en nabijheid nodig om ons te kalmeren. Zelfs ons immuunsysteem lijdt aan sociale afstandelijkheid!

Onze geest begrijpt misschien sociale afstand nemen als een maateenheid, maar ons lichaam en onze psyche begrijpen dat niet.

Als we te lang alleen zijn, raken we onszelf kwijt!

Zelfs mensen die misschien een mindere behoefte aan contact hebben, hebben af en toe behoefte aan het bezoek aan café, bioscoop, restaurant etc. om deel te nemen aan het sociale leven. Langdurige eenzaamheid veroorzaakt stress. Dit is evolutionair diep in ons verankerd, of we deze spanning nu in ons waarnemen of niet. Ik weet zeker dat als je nu de cortisolspiegels van mensen zou testen, je extreem hoge niveaus van stress zou aantreffen.

Gemeenschap als sociale saamhorigheid

“Gemeenschap” omringt ons gewoonlijk op vele niveaus. Het is er vaak zonder dat we het beseffen – het ijsje bij de Italiaanse ijssalon, naar de bioscoop gaan, slenteren door de stad. Overal zijn mensen en ons zenuwstelsel is zich hiervan bewust.Dit alles wordt tenietgedaan door sociale afstand, door het verbod op contact, door “menigten” te vermijden.We kunnen dit zeker een bepaalde tijd “weerstaan”, maar hoe langer dit isolement duurt, hoe groter de gevolgen op lange termijn zullen zijn!

Wordt vervolgd.

Deel dit blogbericht:
Lotus achtergrond

Wil je een sessie boeken?

Ben je nieuwsgierig geworden en wil je een sessie boeken of wil je eerst nog wat meer informatie? Ik ben dagelijks vanaf 9:00 uur bereikbaar via WhatsApp nr. +31 6 8561 6197 en via telefooon nr. +31 6 4367 6693.